5 Σχόλια

1. 

   mariospi στο 30 Δεκεμβρίου, 2006 σε 4:33 μμ

   Συμβαίνουν κι αυτά… Ζεϊμπέκης ο αητός…

   Απάντηση
2. 

   teiresias στο 31 Δεκεμβρίου, 2006 σε 10:12 πμ

   Καλή Χρονιά synas…

   Απάντηση
3. 

   mary στο 31 Δεκεμβρίου, 2006 σε 11:22 πμ

   είχα γράψει μια συνέχεια στη δικιά σου ιστορία.. αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν είναι σωστό και την έσβησα..

   καλή χρονιά να’χεις synas 🙂

   Απάντηση
4. 

   Αλεξία Ηλιάδου (synas) στο 31 Δεκεμβρίου, 2006 σε 11:38 πμ

   mariosp, βρε τον αητό…

   teiresias, καλή σου χρονιά κι εσένα!

   mary, βάλτην πίσω αμέσως! Μου άρεσε πάρα πολύ! Please…

   Απάντηση
5. 

   mary στο 31 Δεκεμβρίου, 2006 σε 12:46 μμ

   οκ :)))

   …………………

   κι όπως κάθεται εκεί το σπουργιτάκι.. σκάει απ’το πολύ φαί.. κι ο αητός πετάγεται απ’την κοιλιά του.. ανοίγει τα φτερά του.. τα βλέπει πως είναι σπασμένα.. μίσα έχουν μείνει.. δεν μπορεί να πετάξει.. έχει όμως το τραγούδι του.. τραγουδάει για τη ζωή.. για τη δικιά του ζωή.. το τραγούδι τον συντροφεύει μέχρι να δυναμώσουν τα φτερά του.. κάθεται μέρες εκεί χωρίς φαϊ.. η σάρκα αδυνατεί μα τα φτερά του δένονται.. και να.. το βάρος που έχασε τον βοηθά να πετάξει μια ώρα αρχύτερα.. τραγουδά ένα τελευταίο τραγούδι και φεύγει για το πρώτο του νέο ταξίδι..

   καλή χρονιά να’χεις synas 🙂

   ………………..

   φιλιά :))

   Απάντηση