Ένα σπουργίτι έφαγε έναν αητό.
Τον καταβρόχθισε ζωντανό κι ολόκληρο.
Κι αυτός έγινε μια μπαλίτσα, το σώμα του ρημάζει.
Μόνο το πνεύμα του έχει μείνει κουλουριασμένο
κι ετοιμοθάνατο μέσα στα σωθικά του σπουργιτιού.
Τραγουδάει σκυλάδικα και κλαίει… Αητάδικα τα λέει…
Και περιμένει το μοιραίο…
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να μην πραγματώνεις τις δυνατότητές σου –αυτό αποτελεί προδοσία του ίδιου σου του εαυτού.
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
Συμβαίνουν κι αυτά… Ζεϊμπέκης ο αητός…
Καλή Χρονιά synas…
είχα γράψει μια συνέχεια στη δικιά σου ιστορία.. αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν είναι σωστό και την έσβησα..
καλή χρονιά να’χεις synas 🙂
mariosp, βρε τον αητό…
teiresias, καλή σου χρονιά κι εσένα!
mary, βάλτην πίσω αμέσως! Μου άρεσε πάρα πολύ! Please…
οκ :)))
…………………
κι όπως κάθεται εκεί το σπουργιτάκι.. σκάει απ’το πολύ φαί.. κι ο αητός πετάγεται απ’την κοιλιά του.. ανοίγει τα φτερά του.. τα βλέπει πως είναι σπασμένα.. μίσα έχουν μείνει.. δεν μπορεί να πετάξει.. έχει όμως το τραγούδι του.. τραγουδάει για τη ζωή.. για τη δικιά του ζωή.. το τραγούδι τον συντροφεύει μέχρι να δυναμώσουν τα φτερά του.. κάθεται μέρες εκεί χωρίς φαϊ.. η σάρκα αδυνατεί μα τα φτερά του δένονται.. και να.. το βάρος που έχασε τον βοηθά να πετάξει μια ώρα αρχύτερα.. τραγουδά ένα τελευταίο τραγούδι και φεύγει για το πρώτο του νέο ταξίδι..
καλή χρονιά να’χεις synas 🙂
………………..
φιλιά :))