Τι βαραίνει περισσότερο;
Η αποφυγή της λύπης σου ή η επιδίωξη της χαράς του άλλου;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να μην πραγματώνεις τις δυνατότητές σου –αυτό αποτελεί προδοσία του ίδιου σου του εαυτού.
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
Εκφράζεις την λύπη σου αν αυτό σε ανακουφίζει και απλά αφήνεις τον άλλον να διαχειριστεί μόνος του τα συναισθήματα του…
Είναι ότι πιο έντιμο μπορείς να κάνεις. Και για σένα τον ίδιο και για τους άλλους.
Δίνουμε ό,τι έχουμε κι ό,τι αντέχουμε σε κάθε φάση μας νομίζω.
η τελευταια φραση πικροχολη αλλα πολυ αληθινη….θα συμφωνησω με την ladybug…
debby, αν μπορεί ο άλλος να τα διαχειριστεί… Αν μπορείς κι εσύ εντέλει…
ladybug, ξέρεις εσύ…
avra, ναι… κι εγώ…
Πίνεις μια ρακί και μετά πας για ύπνο.
δεν έχει κανόνες!!!
Δεν γίνεται για πολλή να υπάρχει πραγματική ασυμβατότητα…θα πρέπει μακροπρόθεσμα η αποφυγή της λύπης σου να συγκλίνει με την επιδίωξη της χαράς του άλλου. Αν δεν συμβαίνει αυτό είναι απλώς θέμα χρόνου…η απόκλιση θα είναι προ των πυλών…
Αν συγκρατείς τη λύπη σου, θλίψη ορμητική θα σου επιτεθεί βάναυσα. Πρέπει να είμαστε ειλικρινεις και προς εμάς και προς τους άλλους. Ειδάλλως ο εαυτός μας μας εκδικείται. Όλα με μέτρο…
alitovie, αυτό κάνω…
g help me, δεν έχει, όχι… Λέμε τώρα…
nav, προ των πυλών είναι το τέλος…
lote, welcome back! Κάπου βρίσκει κανείς μια ισορροπία, ναι…
Όταν η κατάσταση του άλλου σε πονάει… σε αυτό αναφέρομαι… Παίζει πάλι το προηγούμενο θέμα εμπλοκής ή φυγής. Εν προκειμένω αρωγής και συμπαράστασης ή γεια σας, η πάρτη μου…
Εκεί ίσως πρέπει οι ισορροπίες να αλλάζουν. Κανένας δεν θα ήθελε στην ανάγκη του να μείνει μόνος. Υπομονή μάλλον χρειάζεται.
lote, ναι, οι άνθρωποι χρειάζονται συμπαράσταση. Το θέμα είναι πόσο μπορείς να συμπαραστέκεσαι, χωρίς να διαλυθείς. Πάντως -για να λέμε και την αλήθεια- ο περισσότερος κόσμος αποφεύγει την ενασχόληση με τον πόνο του διπλανού. Πολλοί βέβαια το κάνουν από ηθικό χρέος, αρκετοί από αγάπη σε κοντινά τους μόνο πρόσωπα, κι ελάχιστοι από ειλικρινή συμπάθεια προς τον άνθρωπο εν γένει.
Η επιδιωξη της χαρας του αλλου.
Εμένα με βαραίνει σαφώς περισσότερο η επιδίωξη της χαράς του άλλου.Όταν όμως θα έχω κουραστεί και για να γεμίσω κάπως τις μπαταρίες,που λένε,τότε θα φροντίσω και για μένα.Αυτή η δεξαμενή δεν είναι ανεξάντλητη.
Ο καθένας μπορεί να το απαντήσει αυτό μόνο για τον εαυτό του. Ότι και να επιλέξεις όμως θα μείνει μια πικρία.
zero, για μένα το ερώτημα παραμένει… Δεν ξέρω αν είναι και σωστό να “θυσιάζεσαι”…
όλα θα πάνε καλά, ακριβώς… Πρέπει να έχεις για να δίνεις…
regina, καλώς ήλθες. Ναι, έτσι είναι, όπως τα λες.