αφού κι ο κύριος Πικάσσο είπε πως υπάρχει η έμπνευση,
μα πρέπει να σε πετύχει
την ώρα που εργάζεσαι.
ίσως
σε άλλους φαίνεται έτσι, ίσως σ’ εκείνους που βγάζουν χρήματα απ’ αυτό.
Το έχω
ακούσει πάντως από στόματα διάφορων σύγχρονων
-υπερσύγχρονων, επαναφορτιζόμενων
και με λογισμικό της Apple–
Ελλήνων συγγραφέων, πως τους αρέσει να «εργάζονται» πρωί,
οπότε έτσι θα ‘ναι,
ποια είμαι εγώ να τους αμφισβητήσω;
πολλά.
Εφόσον λοιπόν οι όποιες σκέψεις τους -μαζί κι η αποτύπωση- απέκτησαν αξία
αγοραστική,
το γράψιμο έγινε εργασία κι αυτοί περήφανοι επαγγελματίες συγγραφείς)
να
είναι άκρως διαβασμένοι και να παλεύουν να το επιδείξουν με κάθε τους λέξη.
Όσο
πιο λίγοι καταλάβουν, τόσο καλύτερα:
είναι αυτό το σύνδρομο που εμείς οι παλιότεροι
λέγαμε «Βέλτσος».
Όπου δεν έχεις άγνωστες λέξεις, έχεις άγνωστες προτάσεις,
που
έλεγε κι ο -ποιος το ‘λεγε; Ξέχασα-, κάποιος κωμικο-τραγικός μας.
αδιάβαστοι
και στ’ αλήθεια να φαντάζονται ως αυθεντικές τις απόλυτες κοινοτοπίες
που αραδιάζουν στο χαρτί.
Αφού δεν γνωρίζουν οι ίδιοι, πόσο τετριμμένα είναι τα
λεγόμενά τους,
νιώθουν σχεδόν θεοί που έκαναν τέτοιες σκέψεις μεγαλοφυείς,
που ένιωσαν
συναισθήματα τόσο βαθιά, μοναδικά, ναι!, συγκλονιστικά! Ναι! Ναι! Ναι!
Σε έναν
κόσμο μικροσκοπικό θα θύμιζαν μόριο·
σε έναν σουρρεαλιστικό, τεράστιο παγωτό με
πολύχρωμες κολλημένες μπάλες.
Και λίγο λιωμένες, να στάζουν…
τους
ξεχωρίζεις από την διακριτικότητα του λόγου, μια διάχυτη ευγένεια, ένα ήθος θα έλεγε
κανείς,
και ταυτοχρόνως σαφήνεια, τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενο.
Σίγουρα
πάντως δεν γράφουν κεφαλαία και δεν πλακώνονται στα φανάρια κάθε ιστοσελίδας…
0 Σχόλια