Λέρωσα τις πατούσες μου μέσα στις λάσπες των καιρών,
που ο πληθυντικός χάριν του λόγου μόνο υπάρχει,
γιατί ο καιρός -ο χρόνος σα να λέμε,
μιας κι οι συνθήκες εναλλάσσονται-
είν’ ενικός, υποκειμενικός
και περατός όσο του σύμπαντος οι άκρες
-κομμένος και ραμμένος νοητά
στα μέτρα των ανθρώπων,
στα μέτρα των ανθρώπων,
κι ας είναι από τον ήλιο φαεινότερο
πως η αργία -κι η βαυκαλιστική ανία-
μας φέρνουνε ξανά σ’ εκείνην την ξέχειλη
πρώτη κατάσταση του μηδενός,
ενώ η διάνοια με κάθε ιδέα της αναγεννά τον χρόνο,
και κάθε πράξη προς το άπειρο τον σπρώχνει.
Υπέροχο… Πολύ δυνατό…
Πάντα με τον καλό το λόγο! Νά 'σαι καλά! 🙂
Μπα, πάντα χαρίζω εύκολα καλά λόγια όταν κάτι μου αρέσει πολύ…
Βέβαια, το ίδιο εύκολα διαφωνώ (αλλά αυτό ισχύει για άλλους 🙂