Αφού λοιπόν πέρασα μια ολόκληρη νύχτα προσπαθώντας να αποδιώξω από πάνω μου κάτι ψείρες, που μου κόλλησε ένας φίλος (κι αυτό χωρίς καν να με πλησιάσει), συνεχίζω ακάθεκτη τον αγώνα της ζωής μου…
Ποιον αγώνα; Ε, τι είναι η ζωή; Αγώνας δεν είναι; Όλο κάτι προσπαθούμε. Και να οι στεναχώριες, να οι θυμοί, να τα βάσανα… Θα μου πείτε, όχι δα, η ζωή έχει και τα καλά της. Ε, τά ‘χει κι αυτά για να μας ρίχνει στάχτη στα μάτια, να μην κόβουμε φλέβες μαζικώς.
Πάντως… όταν η ζωή σε πολυταλαιπωρεί, κάπου αναισθητοποιείσαι, δεν μασάς πια. Σου φαίνονται όλα απλές οδοντόκρεμες μπροστά σ’ αυτά που ήδη έχεις περάσει. Όπως λέει κι ένας θείος μου, γίνεσαι Τιτάνας! Πρωταθλητής βαρέων βαρών.
Τι νά ‘ρθει τώρα ο φλώρος να σου κουνηθεί; Το πουλί; Του τραβάς ένα βλέμμα και πέφτει κάτω ξερό. Αλίμονο στα καημένα τα πουλάκια, τα αβασάνιστα, που κάθονται και τρέμουν σύγκορμα, επειδή τους πόνεσε το δόντι ή επειδή τους κακομίλησε ο γκόμενος. Χειρότερα περνάνε.
Τίποτα. Δεν τρέχει τίποτα. Στη ζωή έχουμε έρθει για να κολαστούμε, ήτοι: να ζήσουμε με πάθος, να δοκιμαστούμε, να παιδευτούμε ή με την κακή έννοια της λέξης, να τιμωρηθούμε. Γιατί να τιμωρηθούμε; Α, θα σας γελάσω. Κάτι για προπατορικό αμάρτημα λένε οι Χριστιανοί.
Εγώ νομίζω απλώς, πως εκλαμβάνουμε ως τιμωρία τη φυσική πορεία των πραγμάτων. Μια καμπύλη είναι η ζωή μας… ανεβαίνει, φτάνει στο ζενίθ της και κατεβαίνει… Όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα, οργανικά κι ανόργανα. Κι ό,τι προλάβουμε. Αυτό. Τέρμα.
Οι ινδιάνοι έλεγαν ότι το νερό στο ποτάμι αλλάζει αλλά το ρεύμα δεν γυρίζει ποτέ πίσω.
Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας δηλαδή :))
Καμπύλη, κύκλος, ευθεία… μανία κι αυτή του ανθρώπου να σχηματοποιεί την ζωή του!
‘Ζήσε με έναν σκοπό” είχα διαβάσει κάποτε. (Ή μήπως το φαντάστηκα;) Όπως και νά ‘χει, υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα στις μέρες μας;
Απαισιόδοξο το ποστ σου ΄μως πραγματικό. Κι ακόμη ποιο πραγματικό ότι μετά από κάποια φάση ψιλοαναισθητοποιείται κανείς. Σιγά μην κλάψουμε και για το δόντι. Ας γελάσω…
ναι, αλλά έτσι είναι. η ζωή δεν έχει νόημα, πέρα από τη σκυταλοδρμία των γονιδιών, οπότε πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου.
“Στη ζωή έχουμε έρθει για να κολαστούμε”,επίτελους μία ικανοποιητίκη απάντηση για το ποιο είναι το νόημα της ζωής
🙂
chris, με τίποτα μιλάμε…
ladybug, περίπου… ξέρεις όμως πόση προσπάθεια χρειάζεται για να τα βρεις και να τα ευχαριστηθείς όλα αυτά;;
vromios, σκοπός, χμμμ, ναι… Αυτός τον κωλοσκοπό ή το κίνητρο ψάχνουμε τόσες μέρες…
pussy, στο κάτω-κάτω υπάρχουν και τα παυσίπονα…
dawk, μέχρι στιγμής νομίζω, πως απλώς δεν υπάρχει κανένα νόημα… ίσως το μόνο νόημα είναι να αποδεχτούμε το γεγονός αυτό.
maxim, 🙂
Παιδιά,αφήστε τη φιλοσοφία κατά μέρος.Αφού είπαμε…όλα θα πάνε καλά!(και τα πρώτα 100 χρόνια είναι τα δύσκολα)
όλα θα πάνε καλά, βασικά δεν είναι φιλοσοφίες, νταούνιασμα είναι. 🙂
Νομίζω πως η ζωή καθ’ αυτή δεν μας ταλαιπωρεί. Η ζωή είναι οι επιλογές μας.
Νομίζω πως σβήστηκαν κάποια χθεσινοβραδινά σχόλια ή έχω πάρει πολλά Πονστάν σήμερα;
🙂
όμορφα τραγούδια synas…
Ξέρω,από το Γρανίτα από λεμόνι…
Το είχα σε δίσκο.
Βρήκα στο ιντερνετ σκόρπια κομμάτια του.
Ωραία μουσική…
Το άλλο το θυμάσαι;…
“lonely
I ‘m mr. lonely…”
Κάπως έτσι…
Καλό σου βράδυ.
Η ζωή μου κύκλους κάνει…
κάποιος να με βγάλει απ’ το τηγάνι…
Χμμμμ…
Πολύ μέτριο χιούμορ κάνω ο κερατάς…
Αλλά καλή αυτοκριτική…
Dum Spiro Spero…
Μεγάλο πρόβλημα σου λέω…
Το χρώμα, στο κατέβασμα, της καμπύλης είναι κόκκινο(πάθος)….
Μ’ αρέσει..το “κατέβασμα” νάχει την ομορφιά του, τουλάχιστον
Δεν είναι και λίγο,.. ούτε εύκολο
glenn, ναι… αν και αν σε χτυπήσει αυτοκίνητο, ενώ κοιτάς τις βιτρίνες, και σ’ αφήσει ανάπηρο, δεν είμαι τόσο σίγουρη… επέλεξες βέβαια να βρίσκεσαι εκεί τη δεδομένη στιγμή, αλλά λίγο μεταφυσικό μου κάνει αυτό…
kyriaz, σου απαντώ εμπράκτως…
όλα θα πάνε καλά, και όχι μόνο σχόλια…
navigator, θυμάσαι το «τηγάνι» στο ροντέο; Κωλοκοπανιόσουνα και γούσταρες κιόλας! Να μια καλή αντιμετώπιση των πραγμάτων…
σπίθα, το κόκκινο συμβολίζει την ένταση, ναι… Το πάθος, την οργή, τον κίνδυνο… (όλο κάτι βρισκω να στην σπάσω, ε; 🙂 Εσύ πάντως συνέχισε την αισιοδοξία σου. Κατά βάθος μ’ αρέσει!)
Άντε πάλι…
Με συγκίνησες.
Σ’ ευχαριστώ ρε synas….
@synas
Με “τσιμπάς”(στόχω ξαναπεί), δεν μου τη σπάς!
Το αντίθετο, με κρατάς σε εγρήγορση, θάλεγα.
Συμβαίνει (πάντα) να “παρατηρώ” κάτι.
Αυτό μου κάνει καλό, με “ζωντανεύει”.
Μερικές φορές (κουράσμένος) δεν “μπαίνω” για να μην “κολαστώ” και σχολιάσω.
kyriaz, γλυκόπικρο χαμόγελο… Για να μην ξεχνάμε και τα παλιά…
σπίθα, ήταν η ζωή μου κόλαση… και την έκανες πιο κόλαση…