Τα σύννεφα διαλύονται με ένα φύσημα.
Φτάνει να βρεις ανάσα.
Να μαζέψεις όλη τη δύναμη τού είναι σου μέσα στα σπλάχνα σου…
να την κρατήσεις όσο αντέχεις…
να γίνει η κοιλιά σου τούμπανο μέχρι να μην αντέχεις πια…
και μ’ όση ορμή, αδράνεια,
αρχή συγκοινωνούντων δοχείων, αρχή διατήρησης της ενέργειας,
αρχίδια-μύδια,
όποια αρχή της φύσης σε φωτίσει,
να την αφήσεις να βγει προς τα έξω
μέχρι να γίνει αυτό που εσύ θες
έτσι ακριβώς όπως το θες.
Και κυρίως ο ίδιος σου ο εαυτός.
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Για μένα και για πολλούς άλλους, το 2020 υπήρξε ιδιαιτέρως δημιουργικό. Όταν σου χαλάνε την καθημερινότητα, μπορείς να κάνεις πολλά άλλα.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
ποίηση…
απλά ..
φιλια πολλά από μένα συνασουλα 🙂
….η εικόνα …η αύρα …το συναίσθημα …ολα ταυτόσημα…….
……κι όλα εξίσου αληθινα 🙂
Μαίρη μου, χάρηκα πολύ που συναντηθήκαμε… και είδες; Καμιά φορά όλα είναι όμορφα… ήσυχα όμορφα… και όλα αληθινά.
Μας συμβαίνουν πολλά κάθε μέρα. Κάθε τι για κάποιο λόγο γίνεται. Κάποιος λόγος πάντα, φανερός ή κρυφός, φέρνει το κάθε αποτέλεσμα. Κι είμαστε εμείς δυο λογιών. Οι πολλοί που πιστεύουν πως στο λόγο αυτόν δεν έχουν συμμετοχή και ότι ζουν απλά τους έλαχε, και οι λίγοι που αρχίζουν να υποψιάζονται πως κάθε τι που ζούνε είναι αποτέλεσμα συνειδητών ή ασυνείδητων προσωπικών επιλογών τους.
Αυτοί οι λίγοι, ξέρουν πως αν επιλέξουν να φυσήξουν τα σύννεφα θα φύγουν. Θα διώξουν τα σύννεφα, θα γίνουν αγέρι σαν το παλιό εκείνο τραγουδάκι.
Καλώς όρισες στη χαρά της ζωής συνασούλα… Και να ξέρεις είναι μονόδρομος 🙂
μακάρι τὰ σύννεφα νὰ διαλύονταν μὲ ἕνα φύσημα ἢ ἔστω περισσότερα… Ἀλλὰ ὑπάρχουν φορές – οἱ πιὸ ἐπώδυνες – ποὺ ῥωτᾷς, ῥωτᾷς, ῥωτᾷς, σ'ἀπαντοῦν καθησυχαστικὰ σ'ἀπαντοῦν καθησυχαστικὰ σ'ἀπαντοῦν καθησυχαστικά, τὰ σύννεφα ὅμως δὲν φεύγουν… Φεύγει ὅμως ἡ ἐρωτηθεῖσα… Ἡ κατὰ τ'ἄλλα καθησυχάζουσα… Κωλοκαλόκαιρο…
Πέτρο, καλώς σας βρήκα! 🙂
Βαγγέλακα, αυτός ο εφησυχασμός κρατά τα σύννεφα.