Φέρνεις τον κόσμο ανάποδα.
με έναν στόχο από παιδί:
ν’ αλλάξεις την τιποτένια μοίρα σου.
Κρύβεις τα καλογυαλισμένα όπλα σου επιμελώς
μέσα σε κόκκινα καλσόν, δαντελωτές κιλότες,
και όλες τις εμφανείς αδυναμίες σου
κάτω από χιλιομελετημένα στρώματα
σκιών και ρουζ,
ρομαντισμού και τάχα ευθραυστότητας
Η υποκριτική είναι η τέχνη σου·
η τέχνη της ζωής σου.

Το δεν ξέρω είναι ένα, το ξέρω είναι πολλά
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να μην πραγματώνεις τις δυνατότητές σου –αυτό αποτελεί προδοσία του ίδιου σου του εαυτού.
Ποιος μαέστρος της ηθοποιείας μπορεί να υποκριθεί μπροστά στη μοίρα του; Να γραψειτο δικό του σενάριο και να βαφτιστεί πρωταγωνιστης; κανείς δεν αντέχει τέτοια αυτοχρηματοδότηση.
Αλλάζει απλά το περιτύληγμα. Η μοίρα παραμένει ίδια, μ' όποιο χρώμα και να τη βάψεις
Γουΐκα, πολλοί προσπαθούν πάντως… και συνήθως πέφτουν έξω.
Ολοκληρωμένη συνάρτηση, το θέμα είναι πώς τη ζεις τη μοίρα σου…
H υποκριτική είναι η τέχνη σου.
Και η συγγραφή επίσης…
Πολλες ειναι οι τεχνες της ζωης μας, λιγες ομως κατανοουμε…
Κούκε, are you talking to me? 🙂
Ζυγίνα, όποιος διακρίνεται σε μία τέχνη, την κατανοεί μια χαρά… Την τέχνη. Το πώς ο ίδιος εξελίσσεται μέσω αυτής, αλλά και τι επίδραση έχει πάνω στους άλλους, ελάχιστα έως καθόλου κατανοεί και ελέγχει.
Ναι σε σένα μιλάω. Και μετά από τόσα χρόνια διαδυκτιακής γνωριμίας δεν έχει πλέον κανένα νόημα μια φιλοφρόνηση. Μου αρέσουν και αυτά που γράφεις και ο τρόπος που τα γράφεις.
Σ' ευχαριστώ, Κούκε… Κρίμα που δεν έκατσε κι η φυσική γνωριμία.