Ωραία πράγματα διαβάζω σε μερικά blogs. Πολύ αληθινά, πολύ ανθρώπινα, πολύ «ψαγμένα». Κι αναρωτιέμαι: γιατί αλλιώς γράφουμε κι αλλιώς ζούμε;
Γιατί οι άνθρωποι γύρω μου δεν δείχνουν ίχνος ευαισθησίας ή έστω ανοχής; Γιατί πλακώνονται για 5 Ευρώ, γιατί βιάζονται να μουντζώσουν κάποιον στο δρόμο, που μπορεί να γυρίζει κι απ’ την κηδεία του συντρόφου του; Ή μόλις να άκουσε, πως πάσχει από καρκίνο;
Γιατί δεν δίνουμε λίγο χώρο, λίγο χρόνο στον διπλανό μας; Έστω για να δικαιολογηθεί;
Όταν καθόμαστε κάτω να γράψουμε, αφιερώνουμε κάποια πολύτιμα λεπτά της αγχώδους ζωής μας σ’ αυτό που σκεπτόμαστε, να του δώσουμε κάποια μορφή, κάποιο νόημα καταληπτό κι απ’ τους άλλους.
Στην καθημερινότητα μας όμως; Γιατί προτρέχει η γλώσσα της διανοίας; Από κεκτημένη ταχύτητα; Από παρόρμηση της στιγμής; Από κακό χαρακτήρα;
Μήπως, όταν απευθυνόμαστε στον εαυτό μας –γιατί όταν γράφουμε εκεί ουσιαστικά απευθυνόμαστε πρώτα- του δείχνουμε συμπάθεια και βγαίνουν τρυφερότερες σκέψεις;
Μήπως λέμε ψέματα, γιατί έχουμε το χρόνο να το σκεφτούμε και να κρύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό; Η υποκρισία θέλει και λίγη σκέψη… είναι κι αυτή μία τέχνη…
Μήπως είναι εύκολο να τα λέμε και να τα γράφουμε, αλλά δύσκολο να τα εφαρμόζουμε; Αλλά κι αυτό δεν είναι μια μορφή υποκρισίας; Και μάλιστα προς τον ίδιο μας τον εαυτό;
Ή μήπως τελικά είμαστε όλοι ολίγον τι σχιζοφρενείς;
Καλημερα,
μαλλον φταιει το καθεστως της πιεσης που βιωνουμε καθημερινα.Πιεση χρονου, πιεση στον εργασιακο τομεα, πιεση οικονομικη, πιεση οικογενειακη κλπ.
Ζουμε με τρελους ρυθμους και βγαζουμε το χειροτερο μας εαυτο.
Οταν γραφουμε ειναι διαφορετικα.Δεν προσποιουμαστε αλλα για να εχεις παρει αποφαση να γραψεις εστω και μια παραγραφο σημαινει οτι βρηκες-εκλεψες λιγα λεπτα ηρεμιας οποτε ”βγαινει” προς τα εξω το ομορφο κομματι σου….
Μάλλον έχει να κάνει με τον παράγοντα χρόνο. Ειναι πιο εύκολο να βγάλουμε θυμό στην ομιλία και τρυφερότητα στο γράψιμο…δεν είναι υποκρισία, είμαστε ΚΑΙ τα δύο….
Οπότε, ναι, μάλλον είμαστε λιγάάαακι σχιζοφρενείς!
Είμαστε μαλάκες με ιδανικά!
Είναι οι ιδιοι άνθρωποι που γράφουν με ευαισθησία, αλλά συμπεριφέρονται αναίσθητα;
Ισως αυτοί που γράφουν να σκέφτονται λίγο περισσότερο τα πράγματα και να μαθαίνουν απο τα λάθη τους.Αυτο είναι σημαντικό.Οι περισσότεροι εδώ εξάλλου μιλάμε για την καθημερινότητα μας οπότε το οτι προβληματίζει είναι θετικό.
Μικρό ηλίθιο παράδειγμα: οδηγούσα στην ΠΗΧΤΡΑ Βάρης-Κορωπίου πριν από λίγο, με όλες τις φορτηγάντζες και τα αυτοκίνητα και τα τρίκυκλα και τις μηχανές και μες την εξάτμιση, που έτσι κι έκανε ΕΝΑΣ να κουνηθεί και να αλλάξει λωρίδα ή να κάνει κάτι όπως πχ να σβήσει τη μηχναήαφού έτσιή αλλιώς είμασταν ακίνητοι, θα τον καρατομούσαμε οι υπόλοιποι…
Επρεπε να συγκρατούμαι κι εγώ, πήγαν να μου τη χώσουν από αριστερά, να πέσει ένας πίσω μου σε στυλ καραμπόλας κτλ αλλά εκεί, λες και περπατούσα σε ακτή στις Σευχέλλες… Γιατί αλλιώς θα γινόταν της τρελλής καιθα πιανόμασταν στα χέρια…
Δε γίνεται έτσι όπως είμαστε να χωρέσει η ανθρωπιά κι η τρυφεράδα, έχουμε κλείσει μπουκαπόρτες… Οπως τα λέει και η φίλη μας η Αύρα…
Πάντως περί σχιζοφρένειας, μιλώντας για μένα που με ξέρω, κι απαντώντας στο αν είμαι, φυσικά και είμαστε και οι τρείς μας! Αλλά περνάμε μια χαρά, έχουμε και παρέα!
:))))
Μήπως νομίζεις ότι η μεγάλη πλειοψηφία γράφει σε blogs;Έχεις δει τι κυκλοφορεί στους δρόμους;Δε λέω ότι δεν έχουν όλοι τις κακές στιγμές τους αλλά γιά κάποιους αυτές είναι πολύ πιό συχνό φαινόμενο.
Διαφωνώ!
Δεν είμαστε ολίγον σχιζοφρενείς.
Ειμαστε ΠΟΛΥ σχιζοφρενείς.
Θα μου πεις αν είσαι σχιζοφρενής, δεν έχει λίγο ή πολύ. Ή είσαι ή δεν είσαι. Κι εκεί θα συμφωνήσω.
Τώρα, αν εσύ νομίζεις ότι απευθύνομαι σε σένα σφάλλεις, γιατί απευθύνομαι στον άλλο μου εαυτό!
Φιλάκια!
Άφρο, να μας φέρω να μας κάνουμε πέντε; 😀
ημουν τελείως άσχετος με το ιντερνετ και τα blog πριν 6 μήνες,ασχοληθηκα
με παρότρυνση μιάς φίλης που μου ζήτησε να γράψω κάποια θέματα.
Από τότε με συμβούλεψε και μου ειπε σε οτι γράφω να ειμαι αληθινός όσο και η ζωή μου, αυτό κάνω!
Δεν νομίζω όλοι να προσποιούνται…
avra, το όμορφο κομμάτι σου βγαίνει ή το επεξεργασμένο;
an-lu, ανεξέλεγκτες στη ουσία οι διαθέσεις μας δηλαδή…
3 parties a day, γεα!
dodos& stavros p, κι αν δεν είναι αυτοί, που γράφουν, είναι αυτοί που τα λένε, όταν συζητούν ήρεμα περί ανέμων και υδάτων και ηθών και αξιών…
pixie, το να αναγνωρίζεις τουλάχιστον τι κάνεις, ναι, είναι θετικό …
aphrodite& artanis, άντε βρε! Να πάμε καμιά μέρα οι 7 μας στα μπουζούκια!
melomenos, δεν το συνειδητοποιούμε πολλές φορές, ότι προσποιούμαστε…
Έχει να κάνει με το προηγούμενο post σου .
Αυτοί που συμπεριφέρονται άσχημα στο real world ίσως και να μπορούν να κρυφτούν στο γράψιμο .
Για πόσο όμως ?
Και πιστεύεις οτι αυτοί θα κάτσουν να γράψουν ?
δε νομίζω…
Απο την άλλη , ίσως κάποιος που γράφει ωραία μπορεί να συμπεριφερθεί άσχημα – σε κάποιους όμως , και για πόσο ?
Καλέεεεεεε…πού πήγε το…επόμενο ποστ? 🙂
meez, είναι μια έτσι και μια γιουβέτσι αυτοί οι άνθρωποι και μπερδεύουν τον κόσμο… υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στα blogs και έχουν και απήχηση μάλιστα…
ladybug, μας το κλέψανε!