Ήρθε απόψε στον ύπνο μου και με χτύπησε ο θάνατος. Όχι, δεν πέθανε κανείς, μα ήταν ακριβώς το ίδιο.
Με τράνταξε, άνοιξα τα μάτια διάπλατα, σα να είχε διαπεράσει το στήθος μου κοντάρι.
Όχι ο δικός μου ο θάνατος… ο θάνατος της μάνας μου, ο θάνατος αυτών που αγαπάω… ο μελλοντικός θάνατος…
Δεν μπορούσα, δεν ήθελα, ήθελα μονάχα να ξανακοιμηθώ. Πήγα ν’ αποδιώξω τη σκέψη, όπως κάνω πάντα γι’ αυτά τα πράγματα. Γιατί αλλιώς δεν θα ‘χω πια κουράγιο να ζήσω. Θα καταρρακωθώ.
Μα είναι, φαίνεται, παλιός ο τρόπος μου αυτός. Της άρνησης. Κάτι έχει αλλάξει.
Έκλεισα τα μάτια και είδα το σώμα μου να γίνεται πέτρες και σκόνη και να εκσφενδονίζεται στο χάος. Δεν πόναγα, δεν φοβόμουν, δεν λυπόμουν. Απλώς σκεπτόμουν -ένοιωθα μάλλον- πως είμαστε περαστικοί. Πως όπως ήρθαμε, θα φύγουμε. Και πως δεν πειράζει.
Και το μόνο, που ένοιωθα ήταν αγάπη. Όχι το μάταιο, ένοιωθα αγάπη…
Μετά τελείωσε το όραμα αυτό και άνοιξα ξανά τα μάτια. Κι έκλαψα… Είχα γυρίσει πίσω στον παλιό, μικρό, αδύναμο εαυτό μου. Δεν μπορούσα πια να ξανακοιμηθώ, το ήξερα. Σηκώθηκα, έγραψα. Κι έκλαιγα… έκλαιγα… ασταμάτητα…
Βαθιά ανθρώπινο,υπέροχα εξομολογητικό.
Καλή σου μέρα synas…
Το κλάμα είναι λυτρωτικό (τουλάχιστον για εμένα).
Καλημέρα και καλό μήνα.
“ένοιωθα αγάπη…”
σου λείπει!!!
καλό μήνα
καλημερα,
σε σχεση με το θανατο, βλεπω συχνα το ιδιο ονειρο…οτι χανω τον πατερα μου.
Ξυπναω και κλαιω σαν μικρο παιδι ενω ξερω οτι ηταν ονειρο.Μυστηριο το ανθρωπινο μυαλο..!
Καλημέρα σε όλους και καλό μήνα…
teiresias, κλάμα… χαμόγελο… κλάμα… χαμόγελο… Μέχρι να στερέψουμε ή να φύγουμε..
confused, λυτρωτικό; Ναι, ίσως, καμιά φορά… Σα να ξεχειλίζει η θάλασσα από μέσα…
melomenos, δεν μου λείπει… με κατακλύζει…
avra, κάνουμε πρόβες για το αύριο…
το οραμά σου τότε δείχνει οτι δεν επέστρεψες όπως λές στον “…παλιό ,μικρό, αδύναμο εαυτό σου.”
Γιατί αν κατακλύζεσαι από αγάπη είναι σημαντικό που δεν φοβάσε να κλάψεις γι’αυτό που αγαπάς.
Δηλώνει μεγάλη ψυχική δύναμη.
Οπότε εισαι αρκετά δυνατή
και αγαπάς για την αγάπη
που θα νοιώσεις εσύ!
Πόσοι το καταφέρνουν αυτό?
Ελάχιστοι!
“Είχα γυρίσει πίσω στον παλιό, μικρό, αδύναμο εαυτό μου”.
Αυτός είναι που έγραψε αυτό το πανέμορφο κείμενο…
Το κλάμα είναι κάθαρση συναούλα!
Καλό μήνα….
…dust in the wind. Καλησπέρα συντρόφισσα…
Κι όμως, νομίζω ότι δεν ήταν κακό το όνειρο synas. Και το κλάμα σου μετά, ήταν λύτρωση και κάθαρση… Σε ξαναβρήκες synas μου. Καμιά φορά χρειάζεται κάποιο “άνοστο αστείο”, κάποιο “παράλογο ταρακούνημα” για να επανα-αυτο-προσδιοριστούμε σαν άνθρωποι…
Ας μην περιμένουμε τέτοια ταρακουνήματα όμως, για να (ξανα)βρίσκουμε εαυτούς… (το λέω και για μένα)
Καλησπέρα,
καλό μήνα [πάει κι ο Νοέμβρης!… 🙂 το έλεγε μια χαριτωμένη γιαγιούλα που ήξερα (και μάλλον τα είχε λίγο χαμένα)… κάθε που έμπαινε πρωτομηνιά… “πήγαινε” ο μήνας, καλά καλά δεν είχε μπεί!!!]
Ξ.
υ.γ. Α! Και cheer up synaki… κάτι δεν πάει πολύ καλά τελευταία… (;) Αλλά why???
melomenos, όλοι δεν κλαίνε γι’ αυτό που αγαπάνε;
dodos, ναι… αυτός ο κλαψιάρης τό ‘γραψε (και σ’ ευχαριστεί πολύ)…
an-lu, υπάρχει άραγε κάθαρση από το φόβο του θανάτου;
mariosp, dust in the wind, σύντροφε…
xenia, (κάτσε να κεντράρω το μικρόφωνο): «Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»…
Όνειρο ή σκέψη ή και τα δυο μαζί, υπέροχο όμως και λυτρωτικό!
ήρθα με τον καφέ μου και κάθισα στο ομολογουμένως “ακατάστατο” μπλογκ σου,διάβασα τα ποστ που έχασα καιρό τώρα
μ άρεσε κι ας ήταν ακατάστατα
καλή μέρα να χουμε
φιλί
g help me, τι λυτρωτικό, ρε παιδιά, που έχω πλαντάξει στο κλάμα; Για το υπέροχο, σ’ ευχαριστώ πολύ… προσπάθησα να το αποδώσω όσο πιο πιστά μπορούσα με λέξεις…
alkyoni μου, φιλάκια… τουλάχιστον δεν είναι βρώμικο! Λίγη ακαταστασία προσδίδει στο χώρο την αίσθηση του ζωντανού, έτσι δεν είναι;
δεν ξέρω αν διαβάζεις σχόλια στα παλιά ποστς, αργοπορημένη είμαι, αλλά θέλω να σου πω τι ένιωσα διαβάζοντας αυτό σου το ποστ 🙂
ένιωσα πιο κοντά στον εαυτό μου.. ένιωσα ανθρώπινη.. ένιωσα πιο ταπεινή.. ένιωσα ζεστασιά.. ένιωσα λύτρωμένη.. 🙂
σ’ευχαριστώ για αυτό το δώρο 🙂
Εγώ σ’ ευχαριστώ, mary…
Εγώ πάντως το κλάμα δεν το θεωρώ λυτρωτικό.Με εξαντλεί και στο τέλος μπορεί να φέρνει μια κάποια ηρεμία(κουράζει όσο να ναι)αλλά και ένα “άδειασμα” που για την δική μου ψυχή μοιάζει με απελπισία.Οι περισσότεροι,λένε ότι τους κάνει καλό.
gitsaki, ναι, κι εγώ δεν το φχαριστιέμαι. Όπως δεν μ’ αρέσει να κάνω και εμετό, που άλλοι λένε, ότι τους ανακουφίζει. Εμένα με κάνει χειρότερα. Δεν μ’ αρέσει να διώχνω από μέσα μου τα πράγματα, θέλω να τα επεξεργάζομαι και να τα χωνεύω. Έστω και με πόνο. Το κλάμα φοβάμαι, πως πολλές φορές είναι μια άμεση αντίδραση σ’ αυτόν τον δημιουργικό πόνο.
ο θάνατος γίνεται πολύ πιο δυσβάσταχτος όταν δεν υπάρχει η πανοπλία της αγάπης να σε προστατεύει. ειλικρινά συγκινήθηκα.
dawk, να σου πω κάτι; Ήρθε ένας άνθρωπος στη ζωή μου και με την ίδια του την ύπαρξη με προετοίμασε για το θάνατο… Ασχέτως όλων των άλλων, θα του είμαι πάντα ευγνώμων γι’ αυτό… Γιατί ο θάνατος μού χτύπησε την πόρτα μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο απ’ αυτήν τη γνωριμία, απ’ αυτό το όνειρο κι απ’ αυτό το ποστ… Μερικά πράγματα ίσως τελικώς να μην είναι και τόσο τυχαία…