Βαριέμαι να κάνω τις δουλειές μου. Έχω περιέλθει σε μία κατάσταση πλήρους αδιαφορίας για τα πρακτικά θέματα της ζωής. Μετά από μία μεγάλη περίοδο οργανωτικού οίστρου σε όλα τα επίπεδα, έπεσα σε κώμα, άμα τη στιγμή που τα πράγματα μπήκανε σε μια σειρά και μπορούν να τα φέρνουν βόλτα οι γύρω μου. Αργά και σταδιακά μοίρασα όλες τις υποτιθέμενες «δικές μου» αρμοδιότητες και ευθύνες στους άλλους. Τώρα επιτέλους μπορώ να μην κάνω απολύτως τίποτα!
Οι τρεις μεγάλες αλήθειες της ζωής του εκ πεποιθήσεως τεμπέλη είναι, ότι:
1. ουδείς αναντικατάστατος
2. τα πράγματα μπορούν κάλλιστα να αυτοδιευθετούνται ή
3. μπορούν να τα κάνουν άλλοι.
Προσωπικώς βαριέμαι φρικτά να συνεχίζω να ασχολούμαι με πράγματα, που γνωρίζω πλέον πως μπορώ να τα κάνω. Επίσης, αρνούμαι πεισματικά να ασχολούμαι με διαδικαστικά θέματα και να διεκπεραιώνω ανούσιες καθημερινές δουλίτσες.
Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί πρέπει να στρώσεις το κρεβάτι σου, αφού μετά από λίγες ώρες θα το ξανακάνεις μπουρδέλο.
Γιατί να πλένεις τα πιάτα μόλις σηκώνεσαι απ’ το τραπέζι, εφόσον μπορείς οποιαδήποτε άλλη στιγμή σε βολεύει να τα χώσεις -εσύ ή ακόμα καλύτερα κάποιος άλλος- στο πλυντήριο και να τελειώνεις.
Γιατί να στήνεσαι σε ουρές, όταν μπορείς με πάγιες εντολές και e-banking να πληρώνεις όλους σου τους λογαριασμούς.
Ή όταν με ένα απλό τηλεφώνημα μπορείς να διευθετείς θέματα, που μπορεί να σου φάνε ημέρες τρέχοντας στα αντίστοιχα δημόσια ή ιδιωτικά καταστήματα.
Γιατί να κουβαλάς σακούλες, όταν τα σούπερ-μάρκετ κάνουν πια delivery, ομοίως πολλά videoclub και λοιπά συναφή.
Γιατί να τρέχεις σε κομμωτήρια για χτένισμα ή μανικιούρ-πεντικιούρ, αφού μπορούν να έρθουν αυτές στο σπίτι σου και να μην χρειάζεται ούτε να οδηγήσεις, ούτε να σου πάρει τα μαλλιά ο αέρας, ούτε να φορέσεις παπούτσια και να σου χαλάσει το βάψιμο.
Το αυτό ισχύει για όλες τις “περιποιήσεις”, τα γυμναστήρια (personal trainer ή DVD), ακόμα και τους γιατρούς… Κοιμάσαι μια μέρα στο σπίτι της φίλης-γιατρού, σου παίρνει αίμα την ώρα, που κοιμάσαι, στο αναλύει και το μεσημέρι σου φέρνει τ’ αποτελέσματα, την ώρα που εσύ πίνεις τον καφέ σου στον καναπέ της!!
Γενικώς, οι περισσότερες δουλειές μπορούν να γίνουν άνετα, χωρίς να κουνηθείς απ’ την καρέκλα σου.
Εγώ λοιπόν, η απόλυτη τεμπέλα, με το εφηβικό όνειρο να μην χρειάζεται να δουλεύω, τα κανόνισα όλα κατά αυτόν τον τρόπο και τώρα έχω μία σειρά νέων προβλημάτων, που πρέπει να αντιμετωπίσω:
Λόγω του πολλού καθισιού έχω παχύνει, πίνω και καπνίζω περισσότερο, όλα κατά της σωματικής μου υγείας.
Έχω κλειστεί στο σπίτι-γραφείο (επιβαλλόταν να είναι απολύτως κοντά!!) και δεν αλλάζω παραστάσεις, ούτε βλέπω κόσμο, γεγονότα κατά της ψυχικής μου υγείας και πάνω απ’ όλα:
Βαριέμαι περισσότερο από ποτέ, τώρα που μπορώ επιτέλους να μην κάνω τίποτα!
Πάμε γι’ άλλα…
Σ’όλους μας αρέσει η ξάπλα, αλλά το κακό είναι ότι χρειαζόμαστε κίνηση (όπως -περίπου- έλεγε κι ένας γάλλος φιλόσοφος).
Επίσης μ’ αυτή τη λογική, δεν χρειάζεται καν να πλενόμαστε, αφού θα ξαναβρωμίσουμε.
Κι όπως είπες κι εσύ, η πρακτική αυτή τελικά στρέφεται κατα του ίδιου μας του εαυτού.
Τεμπέληδες όλου του κόσμου, ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι άλλο…
3 parties a day, έχεις απόλυτο δίκιο… αυτό με το πλύσιμο είναι μεγάλο πρόβλημα!!
Προσωπικώς βαριέμαι φρικτά να συνεχίζω να ασχολούμαι με πράγματα, που γνωρίζω πλέον πως μπορώ να τα κάνω.
εγω οταν ημουν πολυ μικρος γιατι ακομα ειμαι μικρος ημουν τοσο τεμπελης που δεν ετρωγα το φαι μου γιατι βαριομουν και ας πειναγα με αναγκαζονταν να με ταισουν.επισης ειχα ζητησει απο το αγιο βασιλη μια μηχανη να με ταιζει.
καλη μερα
Ήρθε η ώρα να ανακαλύψεις τον βαρετό αν, βέβαια, δεν το έχεις κάνει μέχρι τώρα.
για την πλήρη αποενοχοποίηση της τεμπελιάς, συστήνω ανεπιφύλακτα το [οκνηρίας εγκώμιον] υπό Εμμανουήλ Ροϊδου από μια ανθολογία από τις Εκδόσεις του Πανεπιστημίου Πατρών.
Τα λες πολύ καλά!!!
Συμφωνώ γαμώτο, συμφωνώ!
Το να κάνεις την ζωή σου ευκολοτερη δεν σημαίνει τεμπελιά.
Το να μην σου αρέσει μια ασχολία δεν είναι απαραίτητα και τεμπελιά.
Οταν όμως χάσεις το ενδιαφέρον σου για την ζωή σου είναι επόμενο όμως να τεμπελιάζεις… γενικά.
Σωστά όλα αυτά, αν και δεν διαθέτω, δυστυχώς, φίλη μικροβιολόγο!
Βαριέσαι και όταν γράφεις εδώ;
(Σημείωση: ΔΕΝ γράφω από την Λακωνία!- μηχανήματα τού οξαποδώ, που λένε για τους υπολογιστές οι …θεούσες!)
Synas said: … Βαριέμαι περισσότερο από ποτέ, τώρα που μπορώ επιτέλους να μην κάνω τίποτα!
—-
Ναι, γιατί, κατά την άποψή μου, παραβίασες τον χρυσό κανόνα της επιθυμίας: Την έκανες πραγματικότητα.
Ρώτα και μένα, που δουλεύω πάνω από 10 ώρες την ημέρα, τι ωραίες φαντασιώσεις περί τεμπελιάς έχω … Και που ξέρω πως θα διαλυθούν μόλις μπορέσω να τις κάνω πραγματικότητα.
Σήκω λοιπόν, άρχισε πάλι το τρέξιμο και, το βράδυ, αργά, έλα να βάζουμε ένα ποτό και να συζητούμε για τη λατρεμένη μας τεμπελιά.
maxim glendower, άλλος ένας δικός μας!!
aggelos-x-aggelos, γέλασα πολύ με τον Βαρετό! Σ’ ευχαριστώ για το link!
Γεια σου, kyriayf, και καλώς όρισες! Ελπίζω να σε βλέπουμε…
ladybug, γμτ!!
debby, σωστή…
dodos, δεν χρειάζεται να είναι μικροβιολόγος. Φτάνει να δουλεύει σε νοσοκομείο. Όχι, να γράφω δεν βαριέμαι καθόλου. Μ’ αρέσει πολύ… Και γενικώς δεν βαριέμαι τα πάντα. Βαριέμαι τις χαζοδουλειές…
antvol, γράφαμε σχόλια ταυτόχρονα (09:33)! Μην φοβάσαι, ανακαλύπτω νέες επιθυμίες! Να, μια απ’ αυτές είναι και το γράψιμο… Έχω κι άλλες… για να δούμε…
συμφωνώ… και εγώ πάντα ήθελα ένα-δύο άτομα να με βοηθάνε… αλλά, θέλε όπως έλεγα και εγώ… αναγκαζόμουν να τα κάνω σχεδόν όλα…
σε μιαν άλλη ζωή, θα γίνω το τέλειο τεμπελόσκυλο…
Σίγουρα χρειαζόμαστε καινούργια ερεθίσματα, ειδάλλως θα ανοίξουμε την πόρτα στο Γερμανό-που-πήρε-τα-μυαλά-της-γιαγιούλας.
Τι να κάνουμε! Είναι και τεμεπελιά “χάρισμα” των Ζυγών!
Μου άρεσε τόσο πολύ το χιουμοριστικό σου ύφος στο άρθρο.Μου θύμισε το δικαιωμα στην τεμπελιά!Νομίζω οτι είναι καλύτερο λίγο τεμπελιά παραπάνω απο την τελειομανία και την απόλυτη τάξη.
Γέλασα απίστευτα με το link του aggelos!Aπίστευτος ο τύπος!
alexandra, μπα… θα βαριέσαι και θα κυνηγάς την ουρά σου…
an-lu, α, λες νά ‘ναι γραμμένη στ’ άστρα η τεμπελιά μας;
pixie, υπάρχει τεμπελιά και τεμπελιά… Η γνήσια τεμπελιά πάντως, η οκνηρία, είναι καταστροφική…
Nαι δεν νόμιζα οτι εννοούσες για την τεμπελιά που γίνεται απόσυρση.
Όποια φορά πήγα να βαρεθώ,μ έπιασε κατάθλιψη κι άρχισα πάλι το τρέξιμο…