Δύσκολο πράγμα να συζητάς με κάποιον. Άλλα λέει ο ένας, άλλα καταλαβαίνει ο άλλος… Άλλα πράγματα έχει ο καθένας στην κεφαλή του, άλλες εμπειρίες, άλλες δυνατότητες… Μπαίνουν και θέματα εγωισμού στη μέση, επιβολής, εντυπώσεων… Χίλια δυο. Πού να συναντηθούν 2 άνθρωποι;
Άσε, άμα συζητούν περισσότεροι… Το απόλυτο χάος. Ο καθένας στην κοσμάρα του, αναλύει μεγαλοφώνως ό,τι έχει καταλάβει ο ίδιος σε τούτη την άχαρη ζωή, που όλοι βρεθήκαμε. Κανείς δεν ακούει κανέναν. Όλοι έχουν απλώς δεχτεί τη σύμβαση να αφήνουν λίγο χρόνο στους άλλους για να μην δείξουν, πως τους έχουν εντελώς γραμμένους. Και εκμεταλλεύονται αυτό το χρονικό διάστημα για να σκεφτούν τι θα πουν οι ίδιοι παρακάτω.
Στη διάρκεια βέβαια, όταν μια κουβέντα τραβάει, αρχίζουν να μην σέβονται ούτε αυτόν τον ελάχιστο κανόνα δεοντολογίας και επιπλέον αρχίζουν όλοι να ανεβάζουν τον τόνο της φωνής, με την ελπίδα ότι θα σκεπάσουν τις υπόλοιπες φωνές και θα πείσουν για τις μεγαλειώδεις και απολύτως αληθινές απόψεις τους.
Πάντα φυσικά υπάρχουν και κάποιοι καημένοι, που νοιώθουν το άσκοπον αυτής της διαδικασίας και λουφάζουν στη γωνία τους, αρνούμενοι να συμμετάσχουν σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου. Αυτοί θεωρούνται συνήθως απ’ όλους τους υπόλοιπους «έξυπνους» ανενημέρωτοι, χωρίς άποψη, μη σκεπτόμενοι.
Είναι οι βαρετοί της παρέας. Οι οποίοι όμως συνήθως είναι αυτοί που κάνουν τα πιο σημαντικά πράγματα για να κυλήσει όμορφα μια βραδιά: μαγειρεύουν, βάζουν ποτά, μουσική, αδειάζουν τα τασάκια…
Τελικά οι σιωπηλοί τύποι είναι μάλλον οι πιο χρήσιμοι…
Δεν μας είπες όμως, εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις;
3 parties a day, σίγουρα πάντως όχι στη δεύτερη! Άστα, εντελώς άχρηστη… Εσύ όμως… αμέσως να με καρφώσεις! Φιλενάδα να σου πετύχει…
οι σιωπηλοί δεν ειναι υποχρεωτικά σκεπτόμενοι άνθρωποι
υπάρχουν συρτάρια που ειναι κλειδωμένα
αλλά ειναι άδεια!
melomenos, συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Υπάρχουν σιωπηλοί άνθρωποι, που -εσκεμμένα ή μη- αναδίδουν ένα άρωμα μυστηρίου και πίσω απ’ αυτό κρύβεται το απόλυτο τίποτα.
Όμως δεν είπα, πως οι σιωπηλοί άνθρωποι είναι σώνει και καλά σκεπτόμενοι. Είπα, πως τουλάχιστον κάνουν και τίποτα χρήσιμο, ενόσω οι υπόλοιποι δίνουμε συνήθως ρεσιτάλ μαλακίας…
Και ένα ανέκδοτο του Σω -αν θυμάμαι καλά- προς κάποια σιωπηλή γυναικεία ύπαρξη:
“Κυρία μου, αν είστε έξυπνη και δεν μιλάτε, είστε χαζή. Αν είστε χαζή και δεν μιλάτε, τότε είστε πολύ έξυπνη”.
Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί, που δεν συνεισφέρουν τίποτα ούτε θεωρητικά, ούτε πρακτικά. Αυτοί είναι συνήθως οι σύντροφοι -και δη οι τελευταίας εσοδείας σύντροφοι- των φίλων… Αναπόφευκτο κακό… Άσε, που παρεξηγούνται κι εύκολα, γιατί δεν έχουν μάθει ακόμα τους “κώδικες” της παρέας… Δράμα!
χα χα χα πολύ καλό!
“οι τελευταίας εσοδείας σύντροφοι”
πετυχημένο!
“Πάντα φυσικά υπάρχουν και κάποιοι καημένοι, που νοιώθουν το άσκοπον αυτής της διαδικασίας και λουφάζουν στη γωνία τους”.
Αυτούς πλησιάζω, πάντοτε, αυτούς στην γωνία. Για να τους γνωρίσω…
Η Βαβέλ δεν ήταν ζήτημα διαφορετικών «γλωσσών…
Εμένα οι σιωπηλοί τύποι με ψιλοφοβίζουν πάντως…
Αλλά απ’ την άλλη, κι εγώ στους “σιωπηλούς” θα με κατέτασσα…
Μήπως να …με φοβάμαι;; Μήπως είμαι το απόλυτα …Τ Ι Π Ο Τ Α;;;
Όχι, όχι… δεν μ’ αρέσει αυτό το ποστ… Όχι, όχι… δεν θα το σχολιάσω :-/
Ξ.
p.d. 😉
melomenos, thank you!
dodos, λογικό… οι υπόλοιποι αυτοσυστήνονται μέσα απ’ την κουβέντα…
mariosp, ξέρεις όμως; Λόγος σημαίνει ταυτόχρονα νους και γλώσσα…
xenia, στα blogs είσαι πάντως λαλίστατη!
Μου αρέσουν οι παρατηρήσεις που κάνεις γύρω απο την καθημερινότητα σου.Και εγώ χαζεύω αυτον τον διαγωνισμό που γίνεται πολλές φορές στο ποιος θα μιλήσει πιο πολύ, ποιος θα πεί κάτι έξυπνο.Προτιμω αυτούς που δεν μιλάνε όταν δεν έχουν κάτι να πούν και ας μην είναι σκεπτόμενοι.Τουλάχιστον δεν ανταγωνίζονται.
Ναι pixie, καλό είναι να μιλάς, όταν έχεις να πεις κάτι εποικοδομητικό ή κάτι ευχάριστο ή όταν είναι απαραίτητο. Αν είναι για να περνάμε την ώρα μας, γιατί να στεναχωριόμαστε;