Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις στη ζωή, όπου τα συμφέροντά σου συγκρούονται μ’ αυτά κάποιου άλλου. Συχνά δεν τίθεται καν θέμα σωστού-λάθους ή καλού-κακού. Υπάρχει απλώς σύγκρουση συμφερόντων. Αυτό που είναι καλό για σένα, είναι κακό, ενοχλητικό ή παρά τη θέληση του άλλου.

Ο κάθε άνθρωπος τείνει σε κάθε τέτοια περίπτωση, να θεωρεί, πως έχει δίκιο κι αν δεν έχει δίκιο, βρίσκει και εφευρίσκει θέσεις να πείσει πρώτα τον εαυτό του και εν συνεχεία τους άλλους.

Πάντα βέβαια υπάρχουν κάποια «αντικειμενικά» κριτήρια:
1. Πρακτικά: ποιος θα κερδίσει περισσότερο, ποιος το χρειάζεται περισσότερο;
2. Κοινωνικά: ποιος βρίσκεται πιο κοντά στη νόρμα, στα ήθη και τα έθιμα, την κοινή λογική;
3. Κοινωνικά Νο2: πόσοι και ποιοι μπορεί να ωφεληθούν ή να βλαφτούν απ’ την κάθε εκδοχή;
4. Ψυχολογικά: ποιος θα χαρεί περισσότερο;
5. Οικονομικά: σε ποια περίπτωση το χρήμα αυγατίζει και σε ποια μειώνεται;

Για θέματα, που για κάποιο λόγο άπτονται του γενικότερου συμφέροντος, που αφορούν το σύνολο ή τέλος πάντων ένα ευρύτερο κομμάτι της κοινωνίας, τέτοιες συγκρούσεις επιλύονται στα δικαστήρια. Συχνά όμως η οποιαδήποτε απόφαση είναι κοινωνικά αδιάφορη, επηρεάζει μόνο μία μικρή ομάδα ανθρώπων και ο νομοθέτης δεν έχει προβλέψει επαρκώς.

Εδώ βέβαια έρχεται συνήθως η θρησκεία να καλύψει το κενό και να δώσει τη λύση. Γενικότερα η «Ηθική».

Αλλά είπαμε: σε τέτοιες περιπτώσεις μιλά εντονότερα μέσα στον κάθε ενδιαφερόμενο το συμφέρον, παρά οτιδήποτε άλλο. Έτσι σπανίως μπορεί να βρεθεί άκρη, να υπάρξει συναίνεση ή συμβιβασμός. Καθένας για την πάρτη του, απ’ τη θέση του, με τη δική του οπτική γωνία και τις δικές του αδηφάγες επιθυμίες.

Στο κάτω-κάτω, μπορεί όντως να αμφισβητείς όλες αυτές τις ρητά ή άρρητα θεσμοθετημένες «αρχές». Κι εκεί νομίζω πλέον υπεισέρχεται ο κυριότερος, ο ουσιαστικότερος προβληματισμός ενός σκεπτόμενου ανθρώπου:

Ποιο είναι το αληθινό μου συμφέρον;

Γιατί μπορεί να κερδίσεις μια μάχη και να χάσεις τον πόλεμο. Και ο πόλεμος -κατά τη γνώμη μου- είναι η ψυχική και σωματική μας υγεία, η ευδαιμονία και η αρμονική συνύπαρξη με το περιβάλλον και τους ανθρώπους του.

Ευτυχώς ή δυστυχώς είμαστε όντα κοινωνικά και δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας.
Και η σύγκρουση φέρνει αργά ή γρήγορα πάντα κακοτυχία σε όσους επιμένουν σ’ αυτή…

(Πώς φαίνεται η έλλειψη έμπνευσης, ε; Μπαμ κάνει!)