Όταν κάτι ολοφάνερα δεν τραβάει,
στα λεγόμενα αδιέξοδα,
πρέπει να την κάνεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Να μην τ’ αφήνεις να χρονίζουν
και να σου απομυζούν το χρόνο και την ενέργεια.
Όποιος δεν το εφαρμόζει αυτό,
πάσχει από κάποιου είδους βλακεία.
Διανοητική ή ψυχολογική· αδιάφορο…
Dead end.-
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να μην πραγματώνεις τις δυνατότητές σου –αυτό αποτελεί προδοσία του ίδιου σου του εαυτού.
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Σκοπός κάθε δράσης και σκέψης είναι η υπέρβαση τους. Προϋπόθεση της υπέρβασης είναι όμως η απόλυτη κατανόησή τους.
Η ομορφιά περνά μέσα απ’ το χρόνο αγνοώντας τις παρεμβάσεις του. Η ομορφιά δεν φέρει καρπούς, ούτε αναπαράγει τον εαυτό της. Είναι αιώνια.
Όλοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια στους αιώνες των αιώνων. Αυτό που μετράει είναι η οπτική σου και ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Daily Inspirational Thoughts in your Inbox!
Εμ, τάλεγα synas στο σχετικό ποστ. :))
Γιατί έχεις φωτό το ουρητήριο;
σωστος!!!
Α και κάτι άλλο σχετικά με τα αδιέξοδα που δεν το έγραψα στο ποστ μου. Το ξεπέρασμά τους δεν είναι τόσο απλό. Αν ήταν, θα το έκαναν όλοι πολύ εύκολα.
Μια διαδικασία που πρέπει να συμβεί είναι αυτό που ονομάζω “κηδεία”. Δηλαδή θα πρέπει να πάρεις απόφαση ότι πρέπει να κηδέψεις και να πενθήσεις κάτι. Και επειδή οι άνθρωποι στις αποφάσεις δεν είμαστε τόσο καλοί, αυτό που κάνω εγώ είναι να το αντιμετωπίζω σαν γρίππη. Δηλαδή να κάνει το πράγμα τον κύκλο του. Και όταν τον κάνει, τότε να το θάψεις με τιμές.
Δεν φτάνει που τα ζούμε τα αδιέξοδα, πρέπει να διαβάζουμε κιόλας γι αυτά!
glenn, ε… στα αδιέξοδα ρίχνεις μια κηδεία στα όρθια, κατουράς και φεύγεις… Τι άλλο να κάτσεις να κάνεις δηλαδή; (εξυπνάδες τώρα… ξέρεις…)
πρεζα tv, άντε πάλιιιι…. 🙂
3 pad, πλύση εγκεφάλου…
Μόλις με είπες βλάκα 🙂
κι εγώ, δηλώνω βλαξ.
Σωστά τα λες.Αλλά συνήθως δεν είναι εύκολο.Όταν όμως το ξεκινήσεις,δεν έχει επιστροφή.Ή μήπως έχει για μερικούς;
Με τις υγείες μας.
🙂
Τωρα τελευταια κατι εχεις παθει εσυ.
Σαν να εισαι θυμωμενη …ενα πραγμα.
adaeus & dawk, ξέρετε, κι εγώ δεν τό ‘γραψα για τη Μαρία τη Πενταγιώτισσα…
όλα θα πάνε καλά. τα πισωγυρίσματα είναι ακόμα χειρότερα. Το δις εξαμαρτείν…
zero, έτσι δείχνω; Μπορεί…
εισαι αγχολυτικο.
Βρε…τα πράγματα είναι απλά…
Οι άνθρωποι, ως βαθύτατα κατακερματισμένες υπάρξεις δεν μπορούν συνήθως να συμφωνήσουν με τον εαυτό τους…
Αυτό που το μέρος Α’του εαυτού σου το βλέπει αδιέξοδο, το μέρος Β’το βλέπει λεωφόρο…
Αν είσαι τυχερός, υπερισχύει το πιο διορατικό υποκατάστημα…
Και όλα αυτά μέχρι την επόμενη φορά…
όταν παλινδρομούν οι αναπνοές το αποτέλεσμα είναι ο πνιγμός ή έστω η αίσθησή του.το σώμα δίνει εντολή επιβίωσης..
στις παλινδρομήσεις καρδιάς μάλλον μπλέκονται οι..εντολές.
synas, με ξάφνιασες. Αν κάτι δεν κατάλαβα καλά, παρακαλώ, είμαι όλος αυτιά.
fuzzy, είμαι “Να σε κάψω, Γιάννη μου, να σ’ αλείψω λάδι”…
navigator, πρέπει να κόψω και να πετάξω από πάνω μου λοιπόν το μέρος Β’, γιατί δεν βλέπει καλά…
ερμία, κι όταν δεν παλινδρομούν οι αναπνοές, πάλι το αποτέλεσμα είναι ο πνιγμός… και τότε δίνει το μυαλό εντολή επιβίωσης..
glenn, εξυπνάδες λέω, λέω… όλο στη θεωρία είμαι…
glenn, επειδή μάλλον με παρεξήγησες… Το βρίσκω απείρως σωστό, πως πρέπει να πενθήσεις… αλλά κρατάει πολύ η τελευταία κηδεία και πιάστηκαν τα πόδια μου…
Χα χα χα, τώρα κατάλαβα!!
E, ας μη φόραγες κι εσύ το ψηλοτάκουνο, λολ λολ λολ :))
μήπως,λέω.μήπως να κάναμε ένα μπλογκ σύντομων κηδειών;;
κάτι σαν κοιμητήριο αδιεξόδων;(η λέξη χωματερή ταιριάζει αλλά δεν είναι κομψή)
με τα καθημερινά μας και χωρίς ψηλοτάκουνες γόβες
αρκετά φορέσαμε τα “καλά” μας και τα ψηλοτάκουνα,για τα από καιρό κεκοιμημένα μας αδιέξοδα
πρόταση ήταν
φιλί
χμμ ναι όχι απλώς κεκοιμημένα αλλά και μακαρίως αναπαυμένα μέσα μας καλά διατηρημένα
τελικά έχουμε ταλέντο στην ταρίχευση
glenn, τά ‘βγαλα… Τώρα είμαι πια ξυπόλυτη…
alkyoni, γαμώ τις ιδέες!
alkyoni, και γαμώ τις ιδέες. Το θέμα είναι ποιος θα έχει το θάρρος να γράψει.
Ωραίο post, Synas!
Αυθόρμητα μου θύμισε το ναυάγιο, που είχα ανεβάσει τον Μάρτη.
(υποθέτω με παρόμοια …αφορμή :))
Ίσως το αναδημοσιεύσω με σχόλια κάποια στιγμή – but not yet.
Ενδιαφέρουσα και η πρόταση της Αλκυόνης. Να …κάνω το πρώτο βήμα;
mickey, ναι… όλοι ζούμε τα αδιέξοδα και τα ναυάγιά μας… Και ο σώζων εαυτό σωθήτω.