Όταν βουλιάζεις μέσα σε άμμο κινούμενη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βουτήξεις αυτοβούλως ολόκληρος μέσα στη λάσπη -για να επιτύχεις το οριζοντίως. Ήτοι να μην την αφήσεις να σε ρουφήξει καθέτως που η επιφάνειά σου είναι μικρή, λεία εύκολη στις σκοτεινές ορέξεις της.
Λαμβάνεις λοιπόν στάση μπρούμυτη κι ακολουθείς τη γνωστή, παλιά, δοκιμασμένη συμβουλή:
«Σκάσε τώρα και κολύμπα!»
Αν αφεθείς, αν μείνεις σε θέση ευκολίας, αν αποσβολωθείς και τα χάσεις… τον ήπιες. Όχι, ψέματα… σε ήπιε (το ίδιο δεν είναι; Αυτή η αργκό… τόσο ευπροσάρμοστη γλώσσα· πλαστελίνη σαν την καημένη την καρδιά μας την αγαπησιάρα, που την προσφέρουμε δεξιά-αριστερά -λες και δεν ξέρουμε, λες κι είμαστε ακόμα παιδιά- να παίξουμε όλοι μαζί παρέα… και μας την επιστρέφουν πάντα κώλος)
“Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στούς ανήθικούς που σε πατάνε στο πρόσωπο και στα παράσιτα που τα πατάνε, στο πρόσωπο, γι’αυτό όλοι θέλουν σκότωμα”
(Τζόνι Ντέμπ)
“Ο φονικός κουρέας της οδού Φλίτ” του Τιμ Μπάρτον..καταπληκτικό.
Και βέβαια έχεις δίκιο ..
και με τους νόμους της Φυσικής!
σπίθα, ναι… το είχα διαβάσει μικρή σ’ ένα… Άρλεκιν!
Το απόφθεγμα του κουρέα μου φαίνεται λίγο διεστραμμένο.
όλοι, συγχωρέστε με για την περιορισμένη παρουσία μου στα μπλογκ σας. Παλεύω να μην βουλιάξω, να συνεχίσω να αναπνέω (όχι, δεν είμαι άρρωστη -νομίζω).
O Τιμ Μπάρτον ..είναι περίπτωση, αλλά τα έργα του είναι εκπληκτικά..
Παίζει με τα ..όρια και εισάγει “καινά δαιμόνια”..αλλά το συναίσθημα και η ευαισθησία κυριαρχούν, όσο και αν τα “κρύβει”..
γλυκια μου synas..
χθες παλι αντιμετωπη με τα βαθια νερα βρεθηκα..με ριξανε ξαφνικα χωρις να το δω να μου ερχεται και τωρα πρεπει και εγω να κολυμπησω..παλι…(τελικα ποτε δεν ειναι καποιος ‘πρωην’…αλλη ιστορια και αυτη..ουφ)
ποσο δικιο εχεις ομως..και ο σπιθας πολυ σωστα το εθεσε..ή ημαστε απο την μια μερια ή απο την αλλη…και απο εκεινη την μερια που ξεκινησεις, εκει παντα θα μεινεις!!! (αλλη πονεμενη ιστορια και αυτη..)
αχ που ειναι αυτη η λακτα οταν την χρειαζεσαι???? (και τριτη πονεμενη ιστορια και αυτη!!!! νομιζω και πως και εγω αρρωστη ειμαι…νομιζω…
ξερω πως εισαι δυνατη και θα κρατηθεις..ακομη και αν πιεις και λιγο νερο..δεν πειραζει..θα τα καταφερεις φιλη μου..ειμαι σηγουρη!! (αν θες κατι, ξερεις που να με βρεις, οκ?)
σε φιλω γλυκα και μια αγκαλια μεγαλη..(ειμαι fan του σπορ, συγχωρα με..:)))
Take care .Μακια!
Ίσως να μαστε ακόμα παιδιά στον τομέα αυτό. Κι όσο κι αν ξέρουμε, να ευελπιστούμε πάντα ότι ΟΧΙ κάποιος δεν θα την κάνει κώλο την καρδιά μας και θα τις φερθεί όπως της πρέπει, της αγαπισιάρας.
Φιλάκια
Αγάντα!
Θα περάσει… δε θα περάσει… θα περάσει… δε θα περάσει…ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, στο χέρι του είναι;
..γάμησέ τα!
Το κέρατό μας μέσα!
Να ρίξω κι άλλο πράμα;
Αν ναι… σφύρα κι έρχομαι!Γουστάρω μπινιλίκι σήμερα!
κι εγώ βούλιαξα πολλές φορές μέχρι τη μύτη. Εκεί πάντα κάτι γίνεται και βγαίνω. Αυτό που λέω εγώ Θεός κι εσύ τύχη κι άλλοι σύμπτωση. Και ξαναρχίζω απ’ την αρχή. δε φοβάμαι πια. Ούτε οριζοντιώνομαι. Αντίθετα, έχω μάθει ν’ απολαμβάνω και το βούρκο, ξέροντας πια ότι είναι ένα παιγνίδι.
καλημερούδια καλή μου
Stream of Consciousness!
Ας συγχωρούμε πιο εύκολα, Συναίσθηση, τους ανθρώπους. Είμαστε όλοι τόσο στραπατσαρισμένοι.
Προσωπικά, μου αρέσει πολύ που έχεις έντονο το μικρό παιδί μέσα σου. Είνα ό,τι πολυτιμότερο έχουμε μέσα στην ψυχή μας.
Διάβασε το ‘Παιχνίδια που Παίζουν οι Άνθρωποι’. Σου στέλνω την ανώδυνη αγάπη μου.
Εγώ λέω να πάω για κολύμπι σε μια εξωτική παραλία. Απ’ αυτές με τους φοίνικες, τα γαλαζοπράσινα νερά και την ξανθιά άμμο.
Έχω καμιά υποχρέωση από κάτι να κολυμπάω στο βάλτο;
Άμα θε να ρθει, να ρθει
αλλιώς να πα να γαμηθεί.
σπίθα, ωραίος είναι ο Τιμ Μπάρτον. Τον Κουρέα δεν τον έχω δει ακόμα.
tzotza, εμένα γιατί μου φαίνεται πως είμαστε όλοι κι απ’ τις 2 πλευρές εκ περιτροπής;
faraona, I try.
pussy, καλά… κι εμείς στην ίδια κατάσταση τους την επιστρέφουμε, μη νομίζεις… Δεν είναι θέμα “κακίας”, είναι μάλλον θέμα άγνοιας, αδεξιότητας και κακού timing.
ανάσα του βορρά, χώστα!!
ωσηε, καλά τα λες… Έρχεται όμως κάποια στιγμή, που πραγματικά έχεις έντονο το αίσθημα του πνιγμού.
socrates, μα, δεν τα έχω με κανέναν για να τον συγχωρέσω… αντιθέτως, λυπάμαι τον άλλον όσο και τον εαυτό μου.
chris, όχι καλέ μου… Πρόσεξε όμως, γιατί σ’ αυτές τις εξωτικές παραλίες κυκλοφορούν και καρχαρίες!
Κούκε, αυτό να πα’ να γαμηθεί. Εμείς όμως; Τίποτα;;;
Έχεις επίγνωση. Άρα μπορείς να βγεις. Γι’ αυτό σταμάτα να βαριέσαι επιτέλους! :))
Η δική μου εμπειρία πάντως με δίδαξε πως μεγάλες αλλαγές δεν υπάρχουν. Δεν γυρίζει ο κόσμος πάνω-κάτω μέσα σε μια στιγμή.
Από πολύ μικρά πράγματα αλλάζει η διάθεση και η καθημερινότητα. Ακόμα κι αν τα ξεκινάς με μισή καρδιά ή με απίστευτη βαρεμάρα.
Σιγά-σιγά, ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνεις, θα δεις ότι αλλάζει η διάθεση.
Σε φιλώ.
αχ…
θελω μια translation dear synas μου..(να φανταστεις ρωτησα και εδω γυρω μου και κανενας δεν μπορει να μου εξηγηση τι σημαινει ‘εκ περιτροπης’…!!!!!
🙂
ladybug, ίσως όμως και μια περίοδος πένθους να είναι απαραίτητη… και αναπόφευκτη. Έχεις δίκιο φυσικά σ’ αυτά που λες.
tzotza, μια ο ένας-μια ο άλλος.
Ssynas..ξαναπιάνω δουλειά, σαν βοηθός σου (για σήμερα,μόνο..)
@synas
Μην το χάσεις..είναι, ίσως το καλύτερο του
όπως και η “Νεκρή νύφη” με τις ξύλινες κούκλες..
@b.b.chris
Σφύρα μου ..νάρθω και εγώ..
ας έχει και καρχαρίες (που λέει η synas)
@ανάσα του βορρά
καθαρίζουμε και μόνοι μας…σιγά που περιμένουμε την Σαλονίκη, να μας σώσει!
@socrates..
Συμφωνώ για το βιβλίο, αν μιλάμε για αυτό του ERIC BERNE (σχετικά σου έγραψα στο ποστ μου)
πέρασα για μια βουτιά…κι έχασα τον χρόνο στην άμμο…
σπίθα, οκ… ετοιμάζομαι για ταινία και βιβλίο.
δ.”ψ”, κρίμα… Εγώ πάντως να σε καλωσορίσω.
**Προς Σπιθαν!
(Συναισθηματάκι εσύ δε μου φταις σε τίποτα)στον βοηθό σου τα λέω τα κάτωθι.
Θενξ ρε μεγάλε!
Κάνε φίλο να δεις χαϊρι σου λένε!
Να φωνάξεις χελπ …να ρθει ο φίλος τρέχοντας να σου δώσει μια να πας πιο κάτω.
Και γιατί ρε μάγκα μου δηλαδή?
Επειδή έχεις αποθυμένα από Σαλονίκη μεριά?
Και γω δηλαδής τι φταίω?
Χείρα τείνω το έρμο! Δάγκωμα λαμβάνω!
Παω να κλαύσω σνιφ σνιφ!
Πάρε δυό ανάσες μου ..ανάσα του βορρά -))
“Που με χάνεις που με βρίσκεις .
όλο στην Σαλονίκη..”
Πήγες για χορό και δεν μας κάλεσες!
Εσύ χόρευες και μείς ,,μέσα..
τι παραπονιέσαι;
Κρατάω το “σφύρα και έρχομαι”
-))
μου άρεσε η ανάρτηση σου, ίσως με παρεξήγησες με την ασάφεια μου περί χρόνου, δεν ενοούσα ότι έχασα τον χρόνο μου εδώ μέσα…αλλά γενικά ότι χάθηκα στην άμμο…και ο χρόνος χάθηκε κάπως έτσι
δ.”ψ”, νά ‘σαι καλά. Είναι κρίμα όμως γενικώς να χάνουμε το χρόνο μας… Όπου…
“σαν την καημένη την καρδιά μας την αγαπησιάρα, που την προσφέρουμε δεξιά-αριστερά -λες και δεν ξέρουμε, λες κι είμαστε ακόμα παιδιά- να παίξουμε όλοι μαζί παρέα… και μας την επιστρέφουν πάντα κώλος”
Πόσο δίκιο έχεις σε αυτό…
Γεια σου, Ονειροπαρμένη… Κρίμα που μας ήρθες στα κλεισίματα…