Τι όμορφο να χάνεσαι στη σκέψη ενός άλλου.
Ολόκληρο το είναι σου να το βυθίζεις μέσα στο άγνωστο είναι του.
Να προσπαθείς να δεις πώς έβλεπε, να νοιώσεις… τα δικά του.
Και να παλεύεις να τα φέρεις μέσα σου… να καταλάβεις.
Για να τα κάνεις πάλι λέξεις.
Για να τα μεταφράσεις στα δικά σου… τα γνωστά.
Διαδικασία κατ’ ουσίαν και εις βάθος ψυχαναλυτική.
Σα να απεκδύεσαι τον εαυτό του και ταυτοχρόνως να βουτάς μέσα σ’ εσένα.
Μαγικό… Σχεδόν λυτρωτικό… προς ώρας.
Ο θυμός μπορεί να ελεγχθεί
Ο κατευνασμός της εσωτερικής σου πάλης, όταν θυμώνεις, η θυσία της παρορμητικότητάς σου, να μην εκφράσεις την οργή, την αρνητικότητά σου, ούτε με χαστούκι, ούτε με βλέμμα, ούτε με λόγια υποτιμητικά, να μην δεις τον άλλο ως εχθρό, αλλά πιθανώς κάποιες φορές και με...
Ιμάντες ..ιδεών είμαστε,
“ώσμωση”, το λέω εγώ, αλληλεπίδραση…
Και πράγματι είναι αναγκαίο και λυτρωτικό.
Φαντάσου να “μέναμε”, αμετάπειστοι, εγωιστικά στις απόψεις μας!
Σαν “τυφλοί” και “κουφοί”, ταυτόχρονα.
Αβάσταχτο και δραματικό,φυλακή….
Σκατζόχοιροι στο καβούκι μας;
Όχι, δεν θα πάρω.
-))
κι όμως μοιάζει ούτε έτσι να βλέπεις την αλήθεια,ούτε να την φτάνεις
η πραγματικότητα ενός άλλου
…
καλημέρα synάκο
Ναι… Μόνο που κατά πάσα πιθανότητα θα βγάλεις λάθος συμπεράσματα.
προσοχή στόν καθρεύτη!
Υπάρχει καμία μέθοδος και κάποιο θέσφατο, που μας ξέφυγε, και θα μας οδηγούσε στην απόλυτη αλήθεια και στον ..παράδεισο;;;
Εγώ λέω να κοιτάμε την καμπούρα μας..
πού η διαφωνία.
“Κομισάριος ή γιόγκι”, γνωστό βιβλίο , γνωστό το ζήτημα και τα πάντα ρευστά..
Η κρίση, κρίνεται….αλλά απο ποιόν;
σπίθα, καλύτερα εντέλει να δρούμε. Απλά.
alkyoni, ποτέ… ο καθένας στην κοσμάρα του μένει μέχρι θανάτου. Αλλά δεν πειράζει…
3 pad, άσε κι αυτό…
δ.”ψ”, πάω να τον σπάσω τον πούστη, τον ψεύτη, τον καθρέφτη.
Μιλούσα κυριολεκτικά και μετέφραζα για τις Ιστοσυναντήσεις ποιητικής μετάφρασης των cyrusgeo και π αυτό (τόσο ελεύθερα αποδοσμένο όσο κάποτε εύχομαι να ξανανοιώσω):
Αν σκάρωσα, κυρά μου, πράματα σύνθετα
ατελή πολύμορφα που πάνω απ’ όλα αδικούν
τα μάτια σου (πιο αιθέρια απ’ όσο τα πιο μύχια όνειρα είναι αιθέρια)
τραγούδια λιγότερο σφιχτοδεμένα
απ’ του κορμιού σου το λευκότερο τραγούδι
στο νου μου -αν δεν κατάφερα να παγιδεύσω
τη ματιά την τόσο μαζεμένη-
αν μέσα απ’ το τραγούδισμά μου ξεγλιστρά
η αριστουργηματική του χαμογέλου σου παραξενιά
και των μαλλιών σου η βαθιά αρχέγονη σιωπή
–ας πει ο κόσμος πως «η πιο σοφή του μουσική
τίποτα από το θάνατο δεν έκλεψε»—
μόνη εσύ θα αποτυπώνεις
(που είσαι τόσο τέλεια ζωντανή) το ντρόπιασμά μου:
κυρά που μέσα από τ’ άδυτα κι εύθραυστα χείλη της
τα γλυκά τ’ άγαρμπα ποδαράκια τ’ Απρίλη τρύπωσαν
στο καταφαγωμένο της ψυχής μου βοσκοτόπι.
e.e. cummings