Σαν θέλω να μιλήσω για το παρελθόν
παίρνει το λόγο ο τότε μου εαυτός.
Δεν με αφήνει να βγάλω τσιμουδιά.
Πώς ένοιωθε εκείνος, πώς τά ‘βλεπε εκείνος…
Όλα μες απ’ τα μάτια τα δικά του.
Σαν όμως μπει καμιά φορά η ερώτηση «Γιατί;»
εκεί τα μπλέκει, κάνει τον αδιάφορο και λέει
«Βαριέμαι… Απάντα το αυτό εσύ…»
Εμένα πάλι, να είμαι ειλικρινής, στα γιατί μου την κάνουν όλοι οι εαυτοί μου… 🙂
Πρέπει να προσπαθήσεις να του μάθεις τρόπους…
Η απάντηση μπορέι να δοθεί μιά και ο νέος εαυτός σίγουρα θα ΄χει και στοιχεία του παλιού.
Μάλλον πρόκειται για σύστημα άμυνας.
Φοβάται κανείς να μην αυτοκατηγορήσει τις παλιές του πράξεις και συμπεριφορές.
Είχα δίκιο λοιπόν πως… μπλέκεις τα πρόσωπα.:)
Κι αυτό δεν είναι άνευ σημασίας όπως κάποιοι μου καταμαρτυρούν στα σχόλια του προηγούμενου ποστ.
Ίσως να μην έχει σχέση με την αξία του κειμένου,μα έχει τεράστια για τη δυνατότητα του να σε “γνωρίσω” synas…
vromios, καλά ναι… Η λογική συνέχεια θα ήταν “Κι εγώ τα πολεμάω για λίγο, κουράζομαι και τα αφήνω να τα απαντήσει ο μεταγενέστερος εαυτός μου”.
3 pad, 🙂 Κάποιος μου είπε, πως είναι και αλαζών. Εγώ τον συμπαθώ μωρέ… τουλάχιστον την έψαχνε και προσπαθούσε κι έτρεχε…
pussy, γι’ αυτό ακριβώς ΔΕΝ μπορεί να δοθεί απάντηση… Αν ήταν εντελώς άλλος, θα έβρισκε ευκολότερα τις εξηγήσεις.
giasafox, δεν ξέρω… Μου φαίνεται ως απλή, γνήσια αδυναμία κατανόησης των κινήτρων και των πράξεών μας.
Εγώ λοιπόν, kyriaz, είμαι αυτή που γράφει για το σήμερα… Και που ενίοτε παλεύει να απαντήσει μερικά “γιατί” του χθες.
not good
not good
αυτο, πρεπει να αλλαξει.
Πρεπει να βαριεσαι εσυ.
Μια δοκιμη θα σε πεισει.
Μετεξεταστέος ο παλιός…
Να θυμάσαι…για να μην σε παραμυθιάζει…
μα καλά αυτός ο παλιός εαυτός σου δεν έμαθε τίποτα τόσο καιρό;
πρέπει να τον ξεκολλήσεις!
zero, δεν βαριέται… Ψέμματα λέει. Απλώς δεν ξέρει τι να πει και λέει “Βαριέμαι”.
nav, μετεξεταστέος, αλλά γεμάτος όρεξη για τη ζωή.
melomenos, δεν ξεκολλάει… Αυτός είναι, πάει και τελείωσε. Μαθαίνει όμως πραγματάκια σιγά-σιγά… 🙂