Σε στοά μυστική, σ’ ένα καφενεδάκι χαμένο μέσα στις πτυχές του χρόνου, σε βρήκα να σκαλίζεις τη χόβολη.
Πώς έφτασα άραγε ως εκεί;
Τ’ άρωμα ενός σπάνιου χαρμανιού σιγόβραζε στις καυτές σου στάχτες. Άγγιξε τα ρουθούνια μου, ενόσω ακόμα ήμουνα στην αγορά. Σαν υπνωτισμένη ακολούθησα τον αόρατο μίτο σου και βρέθηκα χαμένη μέσα στα δαιδαλώδη σοκάκια.
Έμοιαζες μ’ άντρα, μα ήσουν στ’ αλήθεια γυναίκα. Γύρισες και με κοίταξες μ’ εκείνο το μειλίχιο βλέμμα της παραίτησης:
«Μην κάτσεις, γλυκιά μου… Είναι δηλητήριο»,
ψιθύρισες κι έπιασες ν’ ανακατεύεις με προσήλωση το μεθυστικό κατασκεύασμα μέσα στο μπακιρένιο μπρίκι.
«Θέλω να δοκιμάσω», είπα. «Μυρίζει τόσο ωραία…»
«Δεν μπορώ να στ’ αρνηθώ»,
μου απάντησες μάλλον αδιάφορα, με μάτια όμως διερευνητικά.
«Όποιος φθάνει σ’ αυτό το μέρος, δικαιούται να επιλέξει. Να κάτσει ή να φύγει. Να πιει ή να μην πιει. Όμως να ξέρεις: σαν δοκιμάζεις, η ψυχή σου αρχίζει να καίει όπως η ίδια η χόβολη και δεν ξανακαταλαγιάζει παρά μόνο εάν πίνεις συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια, μέχρι να συνηθίσεις την κάψα. Μόνο τότε θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις τη γεύση. Αλλά τα σωθικά σου δεν θά ‘ναι ποτέ πια τα ίδια».
Μιθριδατισμός, σκέφτηκα, λέγεται αυτό· με τίμημα και μ’ αντίκρυσμα. Και άνθρωπος ούτως ή άλλως του ριζώματος, των καταχρήσεων και των εθισμών, ούτε που το σκέφτηκα καθόλου:
«Βάλε, κυρά, μια κούπα μεγάλη και χρέωσέ με όσο κι όσο. Δεν πρόκειται να φύγω σύντομα από ‘δώ. Μ’ έσυραν από μόνα τους τα βήματά μου· και δεν τους λέω όχι…»
Αυτά τα βήματα…
έχουν δικό τους μυαλό τελικά…
μια ζωή τα βήματά μας ακολουθούμε και αυτή η λογική, όλο προσπαθεί να τα μαζεύει, εις μάτην…
χχμμ..;
τώρα τελευταία ολοένα και πιο “σουρεαλιστική” γίνεσαι
τί συμβαίνει;;;
φιλιά
nav, εντελώς…
dawk, η λογική όλο να μαζεύει θέλει. Κάποιος πρέπει και ν’ απλώνει όμως! 🙂
alkyoni, σουρεαλιστική; Ή συμβολική; Μελαγχολία συμβαίνει…
(α,όλο και περισσότερο κολλάω στα μικρά “θαύματά” σου)
Πολυ καλο.
ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ.
Αυτό το ποίημα γράφτηκε από ένα κοριτσάκι που πεθαίνει πάσχοντας από
καρκίνο και είναι σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.
Οι γιατροί του δίνουν μόνο άλλους 6 μήνες ζωής. Και είναι το πιο κάτω.
> > SLOW DANCE
Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-πάρκ?
ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα?
Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας?
Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα?
Καλύτερα να χαλαρώσεις.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα?
Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι?»
Ακούς την απάντηση?
Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά με σκέψεις για
εκατοντάδες δουλειές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου?
Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αυτό αύριο» και μέσα στην
βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του?
Έχασες επαφή?
Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει επειδή ποτέ δεν είχες
τον χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις «γεια!»
Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα
Η ζωή είναι μικρή
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.
Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου χάνεις τη μισή χαρά της
διαδρομής.
Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες……
Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι’ αυτό χαλάρωσε.
Άκου την μουσική Πριν τελειώσει το τραγούδι.
εχουν φωνη τα βηματα..τ ακους μονο οταν εχουν κτυπους,ιδιους μ εκεινους της καρδιας.
και γεμιζεις την κουπα μεχρι επανω..να πιεις..και μετα..;;
εε μετα ψαχνεις για αλλη κουπα..
:)))
ερμία, έλα… με κάνεις και κοκκινίζω…
zero, 🙂
sigmataf, φοβερό…
φεγγαραγκαλιές, μετά… δεν ξέρω, τι γίνεται μετά!!