Λέτε ο κόσμος να υπάρχει μοναχά επειδή κάποιος έχει μια ιστορία να αφηγηθεί;
Λέτε να έχει δίκιο ο Δρ. Παρνάσσους;
Λέτε οι άνθρωποι να είμαστε φαντάσματα του νου;
Κι αν πάλι θελήσουμε όλοι μαζί
-εσύ κι εγώ, εσείς κι εμείς-
να φανταστούμε ένα ον, θε να υπάρξει;
Μα ήδη τό ‘χουμε κάνει… από παλιά… από πάντα…
Τα όντα αυτά του νου μάς χάρισαν με τη σειρά τους
ύλη, χρώμα και μορφή.
Πάθη, πόνους, ηδονές και αμαρτίες.
Μια λούπα φαντασιακή.
Μέχρις ότου δεν βρίσκει πια κάποιος κάτι να αφηγηθεί
-ούτε καν στον εαυτό του-
και τότε όλα πάλι επιστρέφουν στο συμπαγές του τίποτα.
Όταν όμως στηριζόμαστε σε φαντάσματα, σε πλάνες του νου, τότε πώς να πάμε μπροστά;
Όμως δεν μπορείς να βγάλεις κάτι από το τίποτα, μόνο από το κάτι…άρα;
" Ραντεβού στον αέρα";
Να το προσέξεις αυτό, κόκα & αλκοόλ ταυτόχρονα, προκαλούν τέτοιους προβληματισμούς…
Δείμε, δεν προτείνω… Αναρωτιέμαι…
An-lu, αυτό να το ρωτήσεις στους αστροφυσικούς…
Σπίθα, μα εντελώς στον αέρα όμως…
Κανίβαλλε, η αλήθεια είναι πως ουίσκυ-κόκα πίνω… Όμως δεν προκαλούν σε όλους τους ίδιους προβληματισμούς. Πoλλοί βλέπουν απλώς τη μαλακία τους 3D.
Ποιόν αέρα,κατάλαβες,synas;
Δεν μιλάω για τον "κοπανιστό αέρα", αυτόν τον τρισδιάτατο της μαλακίας, βέβαια:)
Up in the Air
If you can not be kind, at least have the decency to be vague.............................................